Napiszmy coś razem ;)

Ale w małej ( xD ) Glowie Juliet zaiskrzył straszny plan . Co by było gdyby wyemilowala konkurencje ??

Zganiła się w duchu za takie myśli.
Przecież nie życzyła źle Kate.
Zwyczajnie pokochała kogoś, kto... No właśnie.
Czy on wogóle coś do niej kiedykolwiek czuł?
A może tylko się pocieszał, bo tamta wolała Sawyera?

Nie. - stwierdziła stanowczo wstając - On nigdy by czegoś takiego nie zrobił. - uśmiechnęła się smutno. - Wystarczy, że pomówię z Kate. Ona mnie zrozumie.

Juliet wybrała się więc do Kate. Pogadała przez chwilę choć trochę wstydziła się mówić coś takiego. kate zrozumiała i obiecała porozmawiać z jackiem . juliet ulżyło na duchu i szcześliwa poszła odpocząć na plaży.

Zastanawiała się czy przypadkiem nie krzywdzi ich obojga.
Kate...
Czy ona też... jeszcze...?
Wolała teraz o tym nie myśleć.

Ale jednak te myśli powracały. Nagle zrozumiała że musi czym prędzej ich rozdzielić. Pobiegła

Pobiegła.
Pobiegła przed siebie. Zrozpaczona zdesperowaną miłością.
Tkwiła w tej desperacji od dłuższego czasu.
Próbowała zapomnieć. Bez skutku.
Te wszystkie uczucia... dobre i złe kulmiowały się w niej.
Musiała coś z tym zrobić.
Ale co?
Ona nie chciała tego... Chciała tylko żyć - szczęśliwa... z nim.
Upadła na kolana niedaleko jakiegoś drzewa. Zakryła twarz i przesiedziała tam całe popołudnie.

Gdy powoli się ściemniało Juliet bała się sama siedzieć więc poszła powoli do bunkra. Ktoś wyraźnie za nią szedł , a okazalp sie ze to byl Jack

(ej, może wy tego nie czujecie, ale motyw z Jack i Juliet w waszym wykonaniu jest straaaasznie nudny:P zakończcie to raz na zawsze , to będzie 100 razy ciekawiej :/ )

(Sorry, Sojer ale ja pisałam o Benie i mrówkojadzie, ale jak ktoś przeskakuje znowóż do innej osoby to wiesz... Chciałam to zakończyć to znowu ktoś pisze tak, że nie idzie i co mam zrobić? Jeszcze chwila i napiszę, że Juliet zabiła się z miłości i nie będzie problemu :/ Trzeba znaleźć innego głownego bohatera lub bohaterów i zakończyć ten wątek sensownie!)

(Dobra w takim razie kończymy starą historię Smile

Następna osoba niech napisze początek nowej.)

Juliet udawała, że go nie widzi, ale w końcu odwróciła się do niego.
- Juliet, była u mnie Kate.
- Powiedziała ci? - upewniła się Juliet
- Tak. - odpowiedział z uśmiechem Jack.
- Więc teraz już możemy być razem? - radośnie zapytała Julia
- O czym ty mówisz? Kate powiedziała mi, że mnie kocha. Że udawała, iż coś czuje do Sawyera, bo chciała wzbudzić we mnie zazdrość. Ja też ją kocham i jutro weźmiemy ślub.
Juliet była zrozpaczona decyzją Jacka, ale w końcu pogodziła się z nią. Uznała nawet, że Sawyer w sumie nie jest taki zły, a nawet przystojny...

THE END

(No i mamy to za sobą Very Happy

Mogę zacząć nową? Tylko nie chcę już parodi.)

Obudziły go jakieś podniosłe głosy.
Próbował nie zwracać na nie uwagi i ponownie zasnąć.
Nie mógł. Zirytowany wyszedł przed swój szałas.
Spora gromada rozbitków stała w kręgu. Wyglądało na to, że w środku tego "graniastego kółeczka" znajduje się coś ciekawego.
Przepychając się łokciami dotarł do pierwszego rzędu.
Przeliczył się. Nie było rzadnego jedzenia, które spadło z nieba, ani najdrobniejszej rzeczy, która mogłaby go zainteresować.
Na trochę wydeptanym piasku leżał pies.
- I po co te całe zebranie - warknął do stojącego obok Jacka.
Ten podszedł do zwierzęcia. Sawyer dopiero teraz zorientował się, że nie oddycha. Zmarszczył brwi i przypatrywał się doktorowi, który jednym ruchem przekręcił ciało na drugi bok. Kilka osób - najprawdopodbniej tych, które doszły trochę później zasłoniło usta. Było ono bowiem poranione i pozbawione sierści, w dodatku zrobiono to z precyzją. To musiał być człowiek.
Nagle dostrzegł, że niektóre przecięcia formują się w napis...

Ten napis brzmiał jak 'wy będziecie następni' . Pierwszy raz , W Sawyerze wzbudził się smutek. Bardzo lubił Vincenta. Lecz chwile melancholi szybko mineły i poszedł do swojego szałasu. Został tam aż do późnego popołudnia , później udał się na spacer.

Coś było z nim nie tak. Z ironią stwierdził, że zaczyna doświadczać tak beznadziejnego i niepotrzebnego wedlług niego uczucia, jak troska.
Skierował się do dżungli. Usłyszał tylko jak ktoś go woła.
Nie odwrócił się.
Przeszedł przez gąszcz i zniknął za drzewami uśmiechając się pod nosem. Było już dość ciemno, ale czym tu się martwić?
Nie jeden raz włóczył się po tym buszu i to nawet całkiem w nocy.
Po jakimś czasie ogarnęło go jednak zmęczenie.
Do obozu było za daleko więc postanowił znaleźć jakieś w miarę bezpieczne schronienie.
Rozejrzał się wokół zatrzymując swój wzrok na jakimś lekko wystającym otworze. Podszedł i rozkopał trochę ziemi. Otwór miarowo się powiększał, co oznaczało, że trafił na podziemną jaskinię. Wyjął latarkę, uprzednio skradzioną jakiemuś rozbitkowi, którego imienia nawet nie pamiętał.
Zszedł na dół po lekko pochyłej ścianie.
Okazało się, że jaskinia jest bardzo obszerna. On znajdował się tylko w jednej z komór, od której odchodziło kilkanaście rozgałęzień.
Postanowił tu spędzić noc, a z rana trochę pozwiedzać.

Rozsiadł się na wilgotnym podłożu i zasnął. Raz tylko obudził się gdy nietoperz przeleciał mu nad głową, jednak reszta nocy upłynęła spokojnie.

Nad ranem ledwo mógł się podnieść.
Cały zdrętwiał, a i kilka kości zaskrzypiało.
- Stary się robię - mruknął do siebie z nutką ironi.
Stanął w miejscu gdzie rozchodziły się tunele. Było ich kilkanaście i z pewnością nie kończyły się na jednym metrze.
Spojrzał na każdy po kolei, po czym wyszukał coś w kieszeni spodni.
Moneta.
- Szkoda, że nie ma 12 stron - ponownie poinformował siebie.
Popatrzył chwilę na nominał, po czym ruszył drugim korytarzem od lewej.